Vrijwilliger en doelgroep

En dus is er een vrijwilliger aangewezen als praktijkonderzoeker. Zo gaat dat binnen een beweging die geen formele organisatie heeft. En die daardoor het risico loopt om de digitale variant van een papieren tijger te worden. Want geen organisatie betekent ook: geen mensen, geen middelen, geen geld. Dan rest alleen nog een vrijwilliger en een doelgroep. De doelgroep is er; eerder zagen we immers dat het principe van nonpolipar alle mensen omvat.  Daartussen lopen veel individuen rond die nu al de voorkeur geven aan delen boven strijden. Zij kunnen dus binnen afzienbare tijd helpen om nonpolipar handen en voeten te geven. Daardoor raken misschien weer anderen geïnspireerd door nonpolipar,  waardoor er nog meer handen en voeten bij komen. Maar ook dit is nog theorie, maar dan wel de theorie van de praktische uitwerking.

Ikzelf als proefkonijn

Deze aftrap is dan ook veel te leuk om aan iemand anders op te dringen. Daarom heb ik mijzelf aangewezen als vrijwilliger. Ik ben degene die nonpolipar toetst aan de praktijk. Die zich afvraagt wat  nonpolipar kan betekenen binnen het dagelijkse reilen en zeilen van de mensenmaatschappij. Die kijkt waar het slaagt en waar het faalt, of het al met al werkt en zo ja, wat er nog beter kan. En hier, op deze onderste laag van het hoofdmenu, doe ik verslag. Natuurlijk moet dit beestje een naam hebben. Naast nonpolipar als de niet politieke partij, is er nu ook de niet politieke persoon, oftewel de nonpoliparus. Nonpolipar is weliswaar de totale beweging, maar de bewegers zijn de nonpolipari; zij zorgen voor de handen en voeten. Merk hierbij op dat het meervoud van nonpoliparus nonpolipari is. Eenheid in verscheidenheid. 

Proefkonijn digitaal

Deel je zelf en deel als jezelf. Dat wil ik natuurlijk graag doen, maar daarvoor moet ik wel present zijn, en zonder vermomming. Als iemand die van nature de pen hanteert, presenteer ik mij het liefst in zelfgeschreven tekst, zo nodig met plaatjes en deuntjes. Als er dus iemand is die van geluk mag spreken, ben ik het wel. Want wie had gedacht dat vrij plotseling in onze tijd de digitalisering om zich heen zou gaan grijpen? Ik schrijf dit op moment nu. En op moment straks kan ik het door een druk op de knop met de hele wereld delen. Op dezelfde manier kunnen andere aardbewoners van alles in digitale vorm met mij delen. En om daarbij helemaal mijzelf te kunnen zijn, gebruik ik deze website als mijn eigen deelstation. Geen zelfversnippering over allerlei digitale gremia. Maar mijn hele deelbare zelf op deze website. 

De menselijke maat

Daarnaast zijn er praktische voordelen. Hier hoef ik mij niet te persen in de formats van de grote mediaconglomeraten. Hier hoef ik geen ruilhandel in likes te beginnen. Hier hoef ik mij niet in het zweet te werken voor mijn volgerssaldo, of mij druk te maken over commerciële toeters en bellen. Hier bied ik aan en ontvang ik, in de hoop dat er iets uitrolt in de geest van nonpolipar. Maar ook als het niet zo mocht zijn, ben ik niet voor niets proefkonijn. Want dan begint er een traject van trial and error, naar hoe het dan wel zou kunnen. Een groeiproces is het in elk geval. Voorlopig ben ik nog de bureaudeler, die zich vanuit zijn zolderkamer digitaal en schriftelijk deelbaar probeert te maken. Daarbij meet ik mij vanaf het begin de menselijke maat aan. Dat ik mij daarmee misschien ook opzadel met kleinschaligheid en handmatigheid, vind ik geen nadeel. Echte contacten tussen echte mensen staat aan de basis van echt menselijk delen.